Ook het na-effect van kleur, ontdekt door Celeste McCollough in 1965. Als men lang naar een vlak met een bepaalde kleur kijkt, en daarna naar een wit vlak, ziet men een soort kleurresidu van dat vlak: het plaatje in 'negatief'. In de psychologie wordt dit 'het na-effect van kleur' of het 'McCollough effect' genoemd. Dit effect kan worden verklaard door een eigenaardigheid in ons visuele systeem.
Het licht valt in het oog op de kegeltjes in het netvlies. Deze kegeltjes zijn verbonden met oogzenuwcellen, die op kleurgebied elk hun eigen specialisatie hebben, ofwel EM-golflengte afhankelijk. Sommige oogcellen reageren op blauw, andere weer op geel enzovoorts. Omdat wit licht alle kleuren bevat, reageren alle oogcellen als je naar een wit vlak kijkt. Aan de hand van deze informatie van de oogzenuwcellen, bouwen de hersenen een plaatje op van wat men ziet. Oogzenuwcellen kunnen echter niet onbeperkt blijven reageren. Nadat men een tijdje naar een vlak met een bepaalde kleur (bijvoorbeeld blauw) heeft gekeken zijn de oogcellen die reageren op de kleur blauw verzadigd. Ze willen dan eigenlijk niet meer reageren. Kijk je vervolgens naar een wit vlak, dan reageren alle cellen, behalve die voor blauw. Die moeten eerst nog even bijkomen zou je kunnen zeggen. Daardoor krijgen de hersenen kortstondig verkeerde informatie: omdat de blauwe oogcellen niet reageren (door tijdelijke verzadiging) en denkt men naar een geel vlak te kijken. Zodra de oogzenuwcellen weer bijgekomen zijn, wordt het vlak weer gewoon wit.
