Ten aanzien van verbindendheid van morele voorschriften kan men twee posities innemen. De opvatting dat moraal en religie in die zin gescheiden zijn dat moraal, om verbindend te zijn, géén religieuze grondslag nodig heeft, heet morele autonomie. Aanhangers van deze opvatting heten autonomisten. De tegenhanger hiervan is morele heteronomie.
Volgens het perspectief van de morele autonomie is de religie is niet de grondslag van de moraal, maar is moraal de grondslag van de religie. Anders gezegd: een religieus gebod is alleen maar aanvaardbaar voor zover het overeenstemt met de moraal. Vanuit het perspectief van de morele autonomie zou men dan ook godsdiensten moeten doorlichten op de aanvaardbaarheid van hun geboden. Sommige goddelijke voorschriften kunnen dan worden geaccepteerd (“Heb uw naaste lief”), maar andere niet (“Dood de ketter en vermoord de afvallige”).
