v. (-s, -tien), (volkenrecht) bevoegdheid die een staat volgens het volkenrecht bezit om rechtsmacht uit te oefenen.
(e) Deze rechtsmacht kan in het algemeen op drieërlei betrekking hebben: de toepasselijk-verklaring van wetgeving van de staat (wetgevende jurisdictie), de uitoefening van rechtsprekende bevoegdheid (rechterlijke jurisdictie) en de uitoefening van macht door andere staatsorganen (dwang-jurisdictie). Problemen kunnen optreden indien de door de verschillende staten gevorderde jurisdicties elkaar overlappen. Dat doet zich m.n. voor indien in plaats van op basis van grondgebied zo’n aanspraak wordt gemaakt op grond van extraterritoriale aanknopingspunten (zie exterritorialiteit).
