v., theoretisch-organisatorische zienswijze waarbij ervan uitgegaan wordt dat de organisatievorm telkens moet zijn aangepast aan de gegeven mogelijkheden (contingenties).
(e) De contingentietheorie kwam aan het einde van de jaren zestig in de belangstelling met o.a. het onderzoekingswerk van de Brit J.Woodward en de Amerikanen P.R.Lawrence en J.W.Lorsch. In tegenstelling tot de klassieke of traditionele theorie van F. W.Taylor en de neoklassieke theorie (het participatiemodel van o.a. D.McGregor, C.Argyris en R.Likert) kan er geen universeel geldende ‘one best way to organize’ zijn omdat elke organisatievorm telkens aangepast moet worden aan de veranderende omstandigheden.
