Docetisme of doketisme - (van Gr. dokein = schijnen). Daaronder verstond men in de oude Chr. kerk alle leermeeningen, volgens welke de in de bijbelsche openbaringsgeschiedenis verhaalde feiten niet als werkelijk geschied werden opgevat, maar als schijnbaar werkelijke afspiegelingen van hemelsche en geestelijke voorbeelden. Inzonderheid werd daarmede aangeduid die Christologische ketterij, welke de menschheid van Christus voorstelde als schijn of als niets dan een tijdelijken verschijningsvorm. Dit docetisme, dat Christus dus slechts een schijnlichaam had aangenomen, werd reeds in de H. Schrift (1.
Joh. 1 : 1; 6 : 1; 2 Joh.:7 ) en de Apostolische Vaders (Ignatius en Polycarpus) bestreden. De aanhangers dezer dwaalleer werden doceten of doketen genoemd. Alle kettersche Gnostieken leerden een grover of fijner docetisme, behalve die, welke, evenals Karpokrates, Christus slechts in den kring van wijze menschen plaatsten. In het begin der 3de eeuw wordt Jul. Cassianus vermeld als de stichter eener eigene secte van doketen, welke eene soort van Valentinianen was (zie VALENTINUS).
