Blommaert

betekenis & definitie

Blommaert (Philippus), Vlaamsch schrijver, geb. 27 Aug. 1809 te Gent, overl. aldaar 14 Aug. 1871, studeerde aan het atheneum en aan de hoogesch. in zijn geboortestad, werd in 1829 doctor in de rechten en trad in 1834 het eerst op met enkele gedichten in het tijdschrift „Letteroefeningen”, die echter om hun ruwen vorm weinig in den smaak vielen; meer succes zag hij op zijn uitgave van Middelnederlandsche gedichten zooals Theophilus (1836, 2de druk 1858) en Oude Vlaamsche gedichten (3 dln., 1838— 1851); in 1840 leidde hij met Willems het petitionnement tegen de achterstelling der Vlaamsche taal in België; tot zijn dood was hij secretaris van de door hem in 1839 gestichte Maatsch. der Vlaamsche Bibliophilen, die veel bijdroeg tot het doen herleven van de litt. en histor. studiën in België en ook op dezelfde studiën in Noord-Nederland invloed uitoefende; als letterkundige was hij zeer vruchtbaar; hij bewoog zich bij voorkeur op het gebied der Germaansche oudheid, en oefende scherpe kritiek uit op de Fransche invloeden in België; hij bewerkte het eerste deel van het Nevelingenlied, Hilda, uit de Goedroensage, de Edda, enz. In zijn Aloude Geschiedenis der Belgen of Nederduitschers (Gent, 1849) stelt hij de eindelijke hereeniging aller Nederduitsche gewesten als vaststaande voor. Sedert 1860 was hij lid der Belgische Academie.