(WA-verzekering), verzekering tegen de financiële gevolgen van een aansprakelijkheid tegenover derden voor schaden die zij leden door onrechtmatig handelen of nalaten van de verzekerde, of van iemand voor wie hij verantwoordelijk gesteld kan worden. Daaronder valt tevens de schade die juridisch geen schuld vergt voor aansprakelijkheid, maar waarvoor de verzekerde aansprakelijk is behoudens door hem te leveren bewijs van overmacht.
Vloeit de aansprakelijkheid voort uit een door de verzekerde gesloten overeenkomst en niet uit een wettelijk omschreven verplichting, dan dient de polis dit uitdrukkelijk te vermelden om van de verzekeraar dekking te kunnen vergen. Alle Westeuropese landen kennen een wettelijke verplichte WA-verzekering voor motorrijtuigen. In 1955 kwam tussen de deelnemers aan de Benelux een verdrag tot stand waarin alle partners overeenkwamen in hun land een verplichte WA-verzekering voor motorrijtuigen in te voeren, waardoor deze slechts aan het verkeer zouden mogen deelnemen indien de aansprakelijkheid gedekt is door een aan de eisen van de wet beantwoordende verzekering. Daartoe was een eenvormige regeling vastgesteld, die per 1.1.1957 kracht van wet kreeg in België (gewijzigd door de wet van 4.7.1972). De praktijk leverde een aantal bezwaren op die leidden tot herziening van het verdrag, dat inmiddels werd geratificeerd. In 1963-64 is een WA-verzekering in Nederland voor alle motorrijtuigen en rijwielen met hulpmotor verplicht geworden.
Het verdrag alsmede de wet voorzien in de stichting van een Waarborgfonds voor bijzondere gevallen (diefstal, ongeïdentificeerd motorrijtuig). Het verdrag en de wet geven een directe aanspraak tegen de verzekeraar die tegenover het slachtoffer geen beroep kan doen op verweermiddelen, ontleend aan de overeenkomst van verzekering, maar eventueel verhaal kan zoeken op de verzekerde indien wet of verzekering daartoe aanleiding geven.
