v., in een vloer ingebouwd verwarmingssysteem.
Vloerverwarming kan op verschillende principes berusten. De Romeinen kenden reeds vloeren en wanden van holle stenen elementen waardoorheen hete lucht gevoerd werd. Elektrische verwarming wordt niet alleen voor allerlei industriële toepassingen gebruikt, maar ook voor vloerverwarming. De metalen kern (b.v. koper) is omgeven door een elektrische isolatielaag (b.v. geperst magnesiumoxide) en een naaldloze metalen beschermingsmantel (b.v. koper of polyetheen) als de kabel ingegraven moet worden. Toepassingen zijn o.a. het ijsen sneeuwvrij houden van scheepsdekken, trottoirs, wegen, opritten (b.v. Scheldetunnel te Antwerpen), sportvelden (voetbalstadion Ullevi), dakgoten en afvoerpijpen.
In de jaren zestig zijn kunststoffen beschikbaar gekomen voor dikwandige, flexibele leidingen voor doorvoer van warm water. De leidingen worden naadloos in slingers (maximale afstand ca. 30 cm) gelegd, bevestigd op een systeemvloer of betonnen vloer en afgedekt met een mortellaag, dik ca. 5 cm. Het systeem kan binnenshuis gebruikt worden als hoofdverwarming in of in combinatie met en aangesloten op een centrale verwarming met radiatoren. Door aanleg van gescheiden circuits is ook plaatselijke verwarming mogelijk. Als voordelen worden opgegeven o.a. gelijkmatige stralingswarmte, geringe luchtsnelheid, ca. 2—3 °C lagere temperatuurinstelling dan bij andere systemen ter verkrijging van een overeenkomstige warmte-indruk en daardoor ca. 12 % hogere luchtvochtigheid. Dit systeem wordt ook toegepast voor o.a. het sneeuwen ijsvrij houden van open afritten en parkeerdaken; tegen het opvriezen van de ondervloer in vrieshuizen, voor het versneld drogen van betonplaten tijdens hun produktie.
