v., het zich-verwonderen; het gevoel tegenover iets te staan dat, eer het er was, niet geheel te voorzien viel of, nu het er is, niet geheel te doorzien valt; het verwonderd zijn: op zijn gezicht stond verwondering te lezen.
In de oudheid beschouwden Platoon en Aristoteles de verwondering als het begin van de filosofie; in de 20e-eeuwse psychologie, m.n. in de fenomenologie wordt de verwondering als beginpunt van het hele wetenschappelijk onderzoek gezien, daarnaast als beginpunt van iedere positieve persoonlijke ontwikkeling. Deze ontwikkeling is dan een steeds voortschrijdende dialoog tussen de mens en zijn verwondering over zichzelf en de wereld.
LITT. C.Verhoeven, Inl. tot de verwondering (5e dr. 1978).
