v./m. (-blazen), vesica urinaria, pisblaas, een hol orgaan waarin de door de beide nieren geproduceerde urine wordt verzameld en bewaard.
De urineblaas ligt vlak achter de voorkant van het benige bekken en breidt zich bij vulling naar boven uit tot aan de voorste buikwand. De urineblaas heeft een wand van glad spierweefsel. Door de bijzondere eigenschappen van dit weefsel kan de urineblaas zodanig verslappen dat zelfs bij grote vulling (meer dan 2 1) de druk in de urineblaas relatief weinig toeneemt. Door samentrekken van dit spierweefsel, hetgeen reflexmatig gebeurt, wordt de blaas geledigd: een bepaalde vullingsgraad brengt deze reflex op gang. Tijdens de eerste levensjaren kan de mens echter leren deze reflex onder controle te krijgen. Hierbij is de (dwarsgestreepte) kringspier onder de mond van de blaas van grote betekenis.
