v./m., (psychoanalyse) het verschijnsel dat de analyticus eigen verdrongen impulsen en gevoelens op de patiënt richt.
Tegenoverdracht treedt op wanneer de therapeutische situatie de analyticus onbewust herinnert aan situaties uit zijn verleden, waardoor hij niet-verwerkte gevoelens (b.v. schaamte, ergernis) op de patiënt richt. Hoe meer neurotische conflicten de analyticus heeft, des te meer tegenoverdracht zal plaatsvinden. Om de therapie hierdoor zo weinig mogelijk te laten storen, moet een beginnend psychoanalyticus zelf een leeranalyse doormaken, waarin hij zich van onverwerkte gevoelens bewust kan worden.
