in het kader van de seksuele opvoeding de voorlichting van het kind terzake van zijn seksualiteit. De juiste tijd daartoe wordt doorgaans aangegeven door het kind zelf, nl. wanneer het vragen stelt die zijn interesse verraden (reeds vanaf het derde levensjaar).
Daarbij is het van belang niet méér te antwoorden dan gevraagd wordt, maar ook niet minder, zonder ‘onschuldige’ voorbeelden (b.v. bloemetjes of eitjes van vogeltjes). Van belang is in het algemeen dat het voor het kind als vanzelfsprekend verschijnt dat er over deze zaken gepraat wordt. Is dit niet het geval, dan voelt het kind dit aan en stelt het géén vragen, waardoor de seksuele voorlichting (te) laat en veelal te oppervlakkig zal geschieden. De onbewuste voorlichting is wellicht even belangrijk als de bewuste. Die is slechts mogelijk indien in het milieu geen preutsheid heerst. Als de beide geslachten op geen enkele leeftijd kunstmatig gescheiden gehouden worden (coëducatie), kan aan de natuurlijke seksuele nieuwsgierigheid tegemoetgekomen worden.
Situaties als gezamenlijk uitkleden of baden kunnen op ongezochte wijze de kinderlijke kijklust bevredigen. Aangezien de voorlichting normaliter vroeg, geleidelijk en op de door het kind te bepalen ogenblikken geschiedt, zijn de ouders de eerstaangewezenen hiervoor. Later heeft de school een aanvullende taak, al was het alleen maar om te tonen dat seksualiteit ook buiten het gezin bespreekbaar is. Afhankelijk van het kind en zijn mate van ontwikkeling kunnen reeds vroeg in de puberteit, soms zelfs al in de prepuberteit, de medische, sociale en morele kanten van de seksualiteit besproken worden; daarnaast kan de wetenschap hoe-kinderen-komen aangevuld worden met de verwijzing naar het belang van gewenste kinderen, dus beantwoording van de vraag hoe men kinderen voorkomt (anticonceptie). Tevens kan nu op ethisch-sociale kanten gewezen worden: de verantwoordelijkheid jegens zichzelf, de partner en het nageslacht.
