m. (-s), berijmd verhaal van ridderavonturen, tussen de 11e en 14e eeuw ontstaan.
Oorspronkelijk hoorden de ridderromans thuis in het adellijke milieu. Rond grote figuren uit het verleden werden ideale situaties als de werkelijkheid gepresenteerd. Tevens probeerden ze eigentijdse problemen in een afbrokkelende feodale wereld te voorzien van passende oplossingen. Karel de Grote en zijn vazallen leverden de stof voor de Frankische ridderroman (chanson de geste). Het bekendst zijn het Chanson de Roland en de Karel ende Elegast. De Brits-Keltische roman, die als model koning Arthur opvoerde, ontwikkelde zich nadat Willem de Veroveraar Engeland had veroverd (1066).
Tegenover de eeuwige twisten en verdeeldheid der Karolingers treft men de Keltische ridderromans: zich hoofs opstellende ridders, symbolisch gezeten om de Ronde Tafel (o.a. Lancelot-compilatie, Ferguut, Moriaen, Walewein). De glamour voor het Duits-Roomse keizerschap werd geleverd door de klassieke of oosterse ridderroman, zoals Van Maerlants Alexanders geesten, Veldekes Eneide en de Floris ende Blancefloer. Ca. 1300 waren er nog enkele ridderromans die het best verbonden kunnen worden met het machtsgebied en de idealen van de ridderorde.
