het inpassen van het protest tegen de bestaande orde in die orde, om het zodoende te ontkrachten. De grens van de repressieve tolerantie ligt daar waar protestbewegingen eisen gaan stellen waaraan de bestaande orde niet kan beantwoorden zonder haar structuur te veranderen.
Wanneer dergelijke protestbewegingen niet met minder genoegen willen nemen, gaat de repressieve tolerantie in directe repressie over. Dit probleem is aan het eind van de jaren zestig door m.n. de socioloog H.Marcuse aan de orde gesteld.
LITT. H.Marcuse e.a., A critique of pure tolerance (1965).
