[Lat. reclusus, opgesloten], m. (-n), kluizenaar die zich, m.n. naast een kerk, liet inmetselen om ‘met Christus te sterven’.
(e)Reeds in de christelijke oudheid waren er in het Oosten kluizenaars die zich lieten insluiten in cellen. In de 6e eeuw werd die gewoonte ook in Gallië verspreid; in de 9e eeuw ontstond de eerste regel voor kluizenaars. De insluitingsritus bevatte de gedachte van de mystieke begrafenis, het ‘sterven met Christus’. Vanaf de 10e eeuw waren de reclusen merendeels vrouwen, terwijl de mannen als eremiet in de eenzaamheid gingen leven. Na de 15e eeuw was deze vorm van religiebeleving over haar hoogtepunt heen.
