[Fr.], v. (-s),
1. oorspronkelijk de vorming van een zuurstofverbinding, thans de onttrekking van één of meer elektronen aan een atoom of ion;
2. oppervlaktebehandeling van metalen;
3. roest.
Chemie
Oxidatie werd door Lavoisier (1774) in de scheikundigen uit het begin van de 19e eeuw gedefinieerd als het opnemen van zuurstof; b.v. wanneer het oxide van tweewaardig ijzer (FeO) wordt omgezet in dat van driewaardig ijzer Fe203). Later heeft men elke overgang van een element in een hoogwaardiger (waardigheid) vorm oxidatie genoemd; b.v. de overgang van een tweewaardig in een driewaardig positief ion. Omgekeerd werd bij elke verlaging van de waardigheid minder positief worden) gesproken van reductie.
tegenwoordig gaat men nog verder en noemt men oxidatie: elk onttrekken van elektronen aan een atoom, ion of atoomgroep, terwijl het toevoegen van elektronen aan een atoom, ion of atoomgroep reductie wordt genoemd. Oxidatie en reductie treen steeds samen op: als de ene stof geoxideerd wordt, wordt de andere gereduceerd. Elektronen van de atomen van de ene stof worden naar die van de andere overgebracht. Zie redoxreactie.
Metaaltechniek
Onder oxidatie in engere zin versaat men het vormen van een oppervlakkige laag van een verbinding op een metalen voorwerp met het doel de schoonheid of de houdbaarheid in de lucht te verbeteren. Deze laag kan een oxide zijn, , verkrijgen door een elektrolytisch proces of door het verhitten van het voorwerp in de lucht, maar ook andere verbindingen, vooral sulfiden, worden toegepast.
