internationale organisatie, op 30.9.1961 officieel in de plaats gesteld van de Organisatie voor Europese Economische Samenwerking (OEES), terwijl de VS en Canada als lid toetraden. Japan en Australië, vanaf het begin lid van het Development Assistance Committee (DAC) zijn in een later stadium toegetreden (1964 resp. 1971) evenals Finland (1969) en Nieuw-Zeeland (1973).
De structuur en de wijze van besluitvorming zijn dezelfde als in de OEES. De doeleinden van de OESO zijn de bevordering van:
1. de economische groei en ontwikkeling in de lidstaten;
2. een gezond proces van economische ontwikkeling, ook van de niet-leden;
3. uitbreiding van de wereldhandel op niet-discriminatoire wijze.
Ter bereiking van de doeleinden werd voor de coördinatie van het economisch beleid van de lidstaten het Comité voor de Economische Politiek ingesteld, voor de coördinatie van de ontwikkelingshulp het DAC en voor de verruiming van de handel en het internationaal betalingsverkeer het reeds in de OEES bestaande Handelscomité gehandhaafd. Een uitbreiding van de ‘horizontale’ commissies vond plaats voor onderwijs, technologie en wetenschap, en voor milieuproblematiek. Hoewel de OESO evenals de OEES als medium voor de coördinatie van het beleid der lidstaten fungeert, is het in de loop der jaren zeventig ook als organisatie naar buiten getreden. Dit onder invloed van de ontwikkelingen rond de olieleveranties en die rond de ontwikkelingsproblematiek aangesneden in de United Nations Conference on Trade and Development en de VN. Zo werd in het kader van OESO in 1973 het Internationale Energie Agentschap opgericht met als doel de importafhankelijkheid van ruwe olie te verminderen. In 1975 is een minimumprijs ingesteld, teneinde een garantie te bieden voor de ontwikkeling van oliebronnen buiten het gebied van de olielanden.
Door de recessie ontstond het gevaar van handelsbeperkende maatregelen. In het kader daarvan is vanaf 1974 jaarlijks overeengekomen tussen de lidstaten dat men betalingsbalansmoeilijkheden (door de olieimport) niet op elkaar zal afwentelen. In de sfeer van multinationale ondernemingen is in 1976 een verklaring aanvaard inzake investeringsgaranties, die het internationale investeringsklimaat kunnen verbeteren. Deze garanties liggen m.n. in de toezegging dat dergelijke investeringen een zelfde behandeling zullen krijgen als nationale investeringen. In het kader van de OESO is een leningsgarantie overeengekomen voor tekorten voortvloeiend uit olie-importen, het zgn. vangnet van de OESO.
