[Eng., scheepvaartwet], wet ter bescherming van de Engelse scheepvaart. De oudste stamt uit de tijd van Richard II (1377-99) en verbood de invoer van goederen uit Gascogne (toen Engels bezit) door vreemde schepen met vreemde bemanningen.
Deze wet werd vernieuwd in 1485 en 1489 en opnieuw bekrachtigd in de 16e eeuw door Hendrik v 111 en Elisabeth i. Het bekendst is de Navigation Act uitgevaardigd door O.Cromwell in 1651 (Akte van Navigatie, opvolgster van de Magnus Intercursus), waarmee de aanvoer van goederen door niet-Engelse schepen (uitgezonderd die van het exporterende land zelf) verboden werd. In 1660 werden bovendien alle buitenlanders van het Engelse koloniale handelsverkeer uitgesloten. Deze bepalingen waren m.n. tegen de overheersende vrachtvaart van de Ned. Republiek gericht en veroorzaakten de Eerste en Tweede Engelse Oorlog (1652—54, 1665—67). Bij beëindiging van de laatste (bij de Vrede van Breda) werd de Navigation Act in zoverre verzacht dat ook aanvoer van goederen uit België en Duitsland op Ned. schepen werd toegestaan. Het doordringen van de vrijhandelsgedachte bracht de opheffing van de Navigation Act in 1849.
LITT. L.A.Harper, The English navigation laws (1939).
