[Gr. lyra], v.,
1. dichtsoort waarin de dichter zijn eigen aandoeningen en gemoedsstemmingen uitspreekt; het lierdicht; (coll.) lyrische gedichten;
2. lyrisch karakter: de lyriek van een kunstwerk, van een stijl.
De lyriek kenmerkt zich door een ritmische en melodische verscheidenheid; m.n. klanksymboliek neemt een belangrijke plaats in. Als zodanig staat zij dicht bij de muziek. Op grond van de intensiteit van erotische gevoelens ligt het voor de hand dat een aanzienlijk deel van de lyriek liefdespoëzie is. Lyrische dichtvormen zijn o.a. het lied, het sonnet, het kwatrijn en het epigram. Lyriek kan evenwel ook in prozavorm voorkomen; epiek kan een lyrische en lyriek een epische inslag hebben. Vaak zijn de grenzen nogal vaag, b.v. bij romances en balladen.
LITT. H.Friedrich, Die Struktur der modernen Lyrik (1956); W.Killy, Wandlungen des lyrischen Bildes (4e dr. 1964).
