[Lat., Wet van de Twaalf Tafelen], oudste Romeinse codificatie uit 451 v.C.–449 v.C. Zij ontstond als gevolg van het streven van het plebs naar gelijkberechtigdheid met de patriciërs.
Hoewel in de loop van de volgende eeuwen de meeste bepalingen van deze wet hun toepasselijkheid verloren, beschouwden de Romeinen haar als een van de grote monumenten uit hun vroege geschiedenis. Livius noemde haar de bron van al het publiek- en privaatrecht. Nog in de eerste eeuwen van de christelijke jaartelling werden commentaren op deze codificatie geschreven door o.a. M.Antistius Labeo en door Gaius.
