v. (-en),
1. het geven van een opdracht;
(recht) overeenkomst krachtens welke een lasthebber een of meer rechtshandelingen voor zijn lastgever kan verrichten;
2. lastbrief, volmacht: de lastgeving was behoorlijk ondertekend.
In Nederland is lastgeving geregeld in de artt. 1829-1856 BW. Lastgeving kan om niet zijn dan wel tegen loon. Krachtens de lastgeving is de lasthebber verplicht aan de gegeven en aanvaarde opdracht te voldoen. De lastgeving brengt niet noodzakelijk mee dat er sprake is van vertegenwoordiging (b.v. commissionair), maar dit is wel mogelijk, zelfs indien de naam van de lastgever niet wordt genoemd. Ook indien de lasthebber op naam van de lastgever handelt, zal hij aansprakelijk zijn voor hetgeen hij buiten zijn volmacht verricht. Hij kan dan niet gebonden zijn aan de door hem gesloten overeenkomst, want deze sloot hij immers op naam van de lastgever, maar hij is tegenover de derde wel schadeplichtig.
LITT. H.C.F.Schoordijk, De toerekeningsmomenten van de middellijke vertegenwoordiging (1964); P.v.Schilfgaarde, Toerekening van rechtshandelingen (diss. 1969); B.Wachter, Volmacht en onderneming (1972).
In België is lastgeving geregeld door artt. 19842010 BW. Er bestaan enkele bijzondere onbekwaamheden: o.a. een notaris mag niet optreden als lasthebber van een handelsvennootschap, van een handels- of nijverheidsbedrijf; een niet in eer hersteld gefailleerde en sommige strafrechtelijk veroordeelden mogen niet als wisselagent optreden, noch als beheerder of commissaris van handelsvennootschappen; een notarisklerk mag niet als lasthebber der partijen optreden in de door zijn patroon verleden akten, tenzij bij schriftelijk mandaat.
