v.,
1. de bescherming van de kustlijn en het kustgebied tegen vijandelijke acties (zoals landingen en beschietingen) vanuit zee; metonymisch ook wat daartoe behoort (e);
2. waterstaakundige verdediging van een door afslag enz. bedreigde kust. Zie afb.
(e) De (militaire) kustverdediging is in eerste aanleg opgedragen aan eenheden van de marine en de luchtmacht, die ervoor moeten zorgen, dat de vijandelijke aanval ver voor de kust wordt opgevangen. Wanneer deze vorm van verdediging geen of onvoldoende effect sorteert komt het kustgeschut in actie. Het gaat hierbij om zware artillerie, die in de meeste gevallen niet mobiel is. Kustfortificaties treft men in het algemeen aan bij belangrijke (oorlogs)havens, maritieme installaties en riviermonden en op plaatsen waar de natuurlijke gesteldheid van het kustgebied een landing mogelijk maakt. In bijzondere omstandigheden worden vlak voor de kust soms versperringen (mijnenvelden, stalen of betonnen obstakels, prikkeldraad enz.) aangebracht.
