[→Lat. intueri, zien], v. (-s), onberedeneerde, onmiddellijke kennis van de werkelijkheid.
(e) In de intuïtie wordt het voorwerp rechtstreeks aanschouwd. Men onderscheidt natuurlijke of zinnelijke intuïtie, waarbij het voorwerp een zintuiglijk gegeven is, en een intellectuele intuïtie, die dus nietsensibele voorwerpen zou betreffen. Dat de mens over de eerste beschikt wordt door niemand ontkend. Daarentegen is de mogelijkheid van een intellectuele intuïtie erg omstreden. Verder onderscheidt men nog een receptieve intuïtie, die haar voorwerp ontvangt, en een creatieve intuïtie, die haar voorwerp schept. Velen willen de esthetische, ethische en religieuze ervaring met een dito intuïtie laten beginnen, die dan door diverse herhalingen, die niet steeds dezelfde behoeven te zijn, tot ervaring uitgroeit. De intuïtie geldt in de filosofie van Bergson als de hoogste kenbron.
LiTT. E.Rothacker en I.Thijssen, Intuition und Begriff (1963); M.Westcott, Towards a contemporary psychology of intuition (1968).
