[→de Amerikaanse natuurkundige Edwin Herbert Hall, 1879], het afbuigen van een elektrische stroom door een materiaal onder invloed van een magnetisch veld. Het Hall-effect speelt een belangrijke rol bij het onderzoek van halfgeleiders.
Een plaatje (afb.) met lengte l, breedte b en dikte d is geplaatst in een magneetveld H loodrecht op het plaatje, terwijl in de lengterichting een elektrische stroom I van A naar B loopt. De bewegende ladingdragers ondervinden in het magneetveld een lorentzkracht, die hen in dwarsrichting doet afbuigen. Hierdoor ontstaat loodrecht op I en H een spanning, de Hall-spanning VH, die tussen P en Q gemeten kan worden. VH = RHIH/d, waarin RH de Hall-constante is. De grootte van RH bepaalt het aantal ladingdragers per cm3 en het teken of men te doen heeft met elektronen of met gaten (n-type resp. p-type).
