in de Griekse mythologie naam van een vrouwelijk monsterachtig wezen, waarvan de aanblik de beschouwer deed verstijven. Later kende men drie van zulke wezens (➝gorgonen).
In de klassieke Griekse, en sporadisch ook nog in de Romeinse kunst werd de kop van de Gorgo gebruikt als apotropeïsch (kwaadafwerend) motief, het gorgoneion. In de bouwkunst komen gorgoneia al vanaf de 8e eeuw v.C. voor. Het zijn dan steeds maskerachtige koppen, met uitgestoken tongen, opengesperde monden, grote tanden e.d. In het haar zijn meestal slangen afgebeeld. De gorgokoppen kwamen voor op schilden van krijgers, munten, gemmen en als ➝antefixen; ook treft men ze aan als grote sculpturen midden in het gevelveld van een tempel (b.v. in de Artemistempel op Korfoe). In de loop der eeuwen werd het afschrikwekkende element steeds kleiner en de koppen waren tenslotte alleen nog versierende elementen in de architectuur. ➝aigis, ➝Medousa. . litt.
H.Besig, Gorgo und Gorgonen (1937); E. Buschor, Medusa Rondanini (1958).
