v., de omzetting van geluid in een elektrisch signaal door middel van microfoons, de behandeling van dit signaal en de weergave ervan door middel van luidsprekers.
€ Een toepassing van elektro-akoestiek is het versterken van een spraaksignaal in een grote ruimte; het signaal van de spreker wordt opgevangen door een microfoon, elektronisch versterkt en via luidsprekers in de zaal af gegeven; via de zaal bereikt het signaal de microfoon weer. Het systeem is dus teruggekoppeld en kan bij te grote versterking spontaan oscilleren, het zgn. rondzingen, waarbij doorgaans een bepaalde voorkeursfrequentie naar voren treedt. Wordt de rondzinggrens te dicht benaderd, dan sterft de voorkeursfrequentie, indien eenmaal aangestoten, slechts langzaam uit en het signaal krijgt een ‘metaalklank’. Dit is te verbeteren door b.v. de toepassing van sterk gerichte luidsprekers . Bij gebruik van diverse luidsprekers moet voor echo’s gewaakt worden: een ver verwijderde luidspreker wordt gehoord als echo van een nabije. Door toespreekinstallaties worden de lagere frequenties verzwakt weergegeven. In dit gebied liggen de grondtonen van de klinkers, die weinig tot de verstaanbaarheid bijdragen.
Voor zang en muziek is dit ongewenst door de verandering van het timbre. Van de meer gespecialiseerde elektro-akoestiek worden de systemen voor kunstmatige nagalm genoemd; deze zijn m.n. in Groot-Brittannië reeds met succes toegepast en worden nog verder ontwikkeld (1975).
