o. (-drijven), delict dat bestaat uit het drukken en uitgeven van op zichzelf bij de wet strafbaar gestelde uitingen.
Het Ned. WStr vermeldt verschillende misdrijven die ook door middel van de drukpers kunnen worden gepleegd (b.v. belediging van de koning(in) of van het hoofd van een bevriende staat, opruiing tegen het openbaar gezag, smaad en belediging). Als deze misdrijven door middel van de drukpers worden gepleegd, zijn uitgevers en drukkers van de geschriften te beschouwen als strafbare deelnemers. Zij zijn echter niet vervolgbaar indien het gedrukte stuk naam en woonplaats van de uitgever of drukker vermeldt en de dader of persoon op wiens last het stuk gedrukt is bekend zijn (gemaakt), op grond van de drukpersvrijheid (artt. 53, 54). Ook wanneer zij wel vervolgbaar zijn, zal het vaak moeilijk zijn het voor een veroordeling vereiste bewijs van opzet te leveren. Daarom bepalen de artt. 418,419 dat het enkele uitgeven of drukken van een geschrift of afbeelding van strafbare aard strafbaar wordt gesteld als een afzonderlijk misdrijf wanneer niet aan voorwaarden is voldaan als genoemd in de artt. 53, 54.
In België is de regeling omtrent drukpersmisdrijven sterk gelijkend op de Ned. Art. 18 GW waarborgt vrijheid van drukpers, die in art. 14 GW wordt beperkt; strafbaar is het gebruik maken van de vrijheid door het uiten van misdadige gedachten, zoals eerroof, laster of schennis der goede zeden. Er bestaat een trapsgewijs dalende verantwoordelijkheid van schrijver naar uitgever, drukker of verspreider. Drukpersmisdrijven vallen krachtens art. 98 GW onder de bevoegdheid van het Hof van Assisen. In de praktijk worden zij vrijwel nooit strafrechtelijk vervolgd, wel civielrechtelijk op klacht van de benadeelde partij en met het oog op schadevergoeding.
