[Lat., opoffering, toewijding], v., de sacrale handeling waarmee een Romeins veldheer zichzelf en de vijand aan Tellus en de Manes wijdde, wanneer de veldslag ongunstig verliep.
Na het ceremonieel van de devotio stortte de veldheer zich te midden van de vijand. Wanneer hij sneuvelde, zouden de goden ook de vijand de nederlaag moeten doen lijden. Beroemd voorbeeld is de devotio van P. Decius Mus, die in 295 v. C. in de strijd tegen de Galliërs zijn leven opofferde.
