beweging met als doel de christelijke kerken tot geestelijke en organisatorische eenheid te brengen. Binnen de oecumenische beweging hebben zich belangrijke wijzigingen voltrokken door de deelneming van kerken uit de derde wereld.
Niet langer geldt de Europees-Amerikaanse theologie als de heersende. Vanuit hun culturele, maatschappelijke en politieke achtergrond geven de derde-wereldkerken een eigen bijdrage. Daaruit ontstonden theologische concepties die sterk bepaald worden door de wereld waarin de ontwerpers ervan leven (-»-theologie). Deze theologische verschuiving gaat binnen de oecumenische beweging gepaard met grote aandacht voor politieke en maatschappelijke vragen en uit zich in manifestaties voor mensenrechten, oproepen om de onrechtvaardige samenlevingsstructuren om te buigen, bezinning op energievragen en op arbeidsproblemen. Deze bewegingen worden eveneens gedragen door kerkelijke organisaties zoals de Wereldraad van Kerken en de Raad van Kerken in Nederland.Een tweede verschuiving binnen de oecumenische beweging blijkt uit de grote invloed van de -»-basisgroepen, die per definitie oecumenisch van samenstelling zijn. Zij leven in een houding van kritische solidariteit met de geïnstitutionaliseerde kerken en zetten zich, geïnspireerd door het evangelie, in voor een rechtvaardige samenleving.
Ook binnen de Rooms-Katholieke Kerk telt de oecumenische beweging vele geëngageerde aanhangers. Paus Johannes Paulus ii heeft in zijn talrijke toespraken aangespoord het oecumenisme te beschouwen als een onontloopbare opdracht. Als meest geëigende middelen tot een grotere eenheid beschouwt hij gebed, dialoog en samenwerking (in deze volgorde). [dr.C.P.van Andel]
