o. (-s), concurrentiemiddel in de detailhandel waarbij kopers geschenken ontvangen in de vorm van goederen, diensten of geld.
© In Nederland werd in mrt. 1975 een wetsontwerp ingediend ter vervanging van de Wet Beperking Cadeaustelsels. De nieuwe regeling werd op 1.1.1979 van kracht en betekende een aanzienlijke beperking van het tot dan toe gevolgde systeem. Cadeaus (premiums) mogen niet branchevreemd zijn; de cadeauverstrekker moet gedurende drie maanden vóór (maar ook tijdens!) de actie identieke goederen aan particulieren te koop hebben aangeboden. Als de koper het geschenk niet wenst, moet hij een korting kunnen krijgen die ten minste de helft van de verkoopprijs van het geschenk moet bedragen. Steeds wanneer de cadeauverstrekker in het openbaar melding maakt van het geschenk, moet hij de consument informeren over de prijs daarvan, de manier waarop het in de losse verkoop verkregen kan worden, de hoogte van de korting die als alternatief wordt aangeboden en de manier waarop het geld kan worden geïnd. De nieuwe regeling geldt ook voor b.v. zegelacties met bijbetaling en prijsvragen, maar geldt niet voor geschenken met een zeer geringe waarde.
Ook deze nieuwe wet blijkt echter mazen en uitwijkmogelijkheden te hebben. Dit is b.v. het geval bij banken die nieuwe spaarders werven door bij opening van een rekening ballpoints met digitaal uurwerk, horloges, radiospaarvarkens e.d. in het vooruitzicht te stellen. Ook door de zgn. verzendkostenconstructie ontduikt men de wet doordat kopers van een produkt een bijgeleverd cadeau ontvangen zonder daarvoor verzendkosten te moeten betalen, wat een niet-koper voor dat cadeauartikel wel moet. Het aantal cadeau-acties is sedert de inwerkingtreding van de nieuwe wet niet veranderd, het jaar 1979 was wèl het ‘jaar van de cadeaus van geringe waarde’,
