Een vagetariër werd door Pieter Hilhorst omschreven als iemand die hoogst zelden vlees of vis eet, maar tevens iemand die het vegetarisme niet helemaal nauw neemt.
Hilthorst beweert dat we er doorgaans vanuit gaan dat mensen een bepaald gedrag vertonen omdat dit voortkomt uit hun overtuiging. Geen vlees eten omdat mensen vegetariër zijn. Zondags naar de kerk gaan omdat mensen gelovig zijn. Lid zijn van een bepaalde politieke partij door een bepaald wereldbeeld. Hilhorst stelt de vraag of deze volgorde wel klopt. De Franse filosoof Blaise Pascal stelde al de vraag: kniel ik omdat ik geloof, of geloof ik omdat ik kniel? Doe ik aan ramadan omdat ik een moslim ben of voel ik me moslim omdat ik aan ramadan doe? Het is geen toeval dat de meeste religies veel rituelen hebben. Het maakt de geloofsbelevenis zo alledaags dat je je gelovig voelt zonder daar veel over na te denken.
Het mooie aan het woord vagetariër vindt hij juist het totale gebrek aan rechtlijnigheid. Het is idealisme zonder moralisme. Het is letterlijk een vage richtlijn. Niemand weet wanneer je precies een vagetariër bent. Hilthorst is een vagetariër geworden omdat hij het woord zo prachtig vindt en daarna is hij er pas naar gaan leven. Het is de ultieme omkering van het idee dat een overtuiging begint met een rationele afweging. Bij Hilthorst is het een gewoonte die voorkomt uit een esthetische obsessie met een woord. Pas daarna komen de argumenten. Het is beter voor het milieu, het voorkomt dierenleed en als je dan een enkele keer vlees of vis eet, is het meteen een feest.
