In de vorige eeuw was een gebruinde huid het stigma van een lage trede op de maatschappelijke ladder. Dames die met hun handen en nota bene ook nog buiten moesten werken, werden gebakken door de elementen.
Deftig vrouwvolk hield zich binnenshuis op en beschutte buiten hun gezicht met parasols. Was er toch nog een nuance kleurverschil, dan had men altijd nog blanketsel. Nu is een bruine huid een fel begeerd iets en brengt men vaak veel tijd door in de zon om het gewenste bruine effect te bereiken. Dit heeft als gevolg dat de huid sneller rimpelt. Ze kan haar functie niet meer goed vervullen. Alles met mate dus en daarom kan een therapie met zon- en kunstlicht beter maar in handen van een therapeut zijn.
De Deense dokter Niels Ryberg Finsen (1860-1904) was de eerste die met licht begon te werken. Hij ontwierp de Finsenlamp, een ultraviolet geval, gecombineerd met infrarode stralen. Een opzienbarende nieuwigheid voor die tijd en hij kreeg er vlak voor zijn dood dan ook de Nobelprijs voor. Hij ging er lupus mee te lijf. Dat was een tuberculeuze huidaandoening, waardoor het gezicht tot een afschuwelijk masker kon worden verminkt. De Nederlander dr.
D.G. Mulder betrad hetzelfde pad en behandelde in het Indonesië van voor de Tweede Wereldoorlog zelfs patiënten met lepra! Zijn boek over die strijd is indrukwekkend, maar hij stelde zich zo strijdlustig op dat hij het tegenovergestelde bereikte van wat hij wilde.Zon- en lichttherapie zijn heel geschikt tegen astma, een aantal huidziekten, oververmoeidheid en reuma.
