Veel therapieën zijn genoemd naar mensen die ze hebben uitgedacht. In dit geval stond Carl Rogers aan de wieg van een geneesmethode.
Als psychiater wist hij met zijn techniek niet klaar te spelen wat hij wilde. Verstandig als hij was, zocht hij de schuld niet bij de buitenwacht, maar in zichzelf. Niet de psychiater was, ontdekte hij, deskundige bij uitstek, maar de patiënt. Geen sterveling wist beter wat hem mankeerde. De rol van therapeuten was alleen: actief te luisteren, hooguit wat bij te sturen. Er diende een vertrouwde sfeer te groeien, waarin de patiënt vrijuit kon praten.
In het begin mocht dat misschien een litanie van klachten worden, maar op den duur groeide het geloof in eigen mogelijkheden. En daar ging het Rogers om.Een groot gedeelte van de therapie bestaat uit het gesprek onder vier ogen. Hij werkte als aanvulling daarop ook met beperkte groepen. Die werkwijze noemde hij encounter, een methode die soms zelfstandig wordt bedreven. Wilt u precies vernemen hoe encounter gaat, dan kunt u het onder dat trefwoord vinden.
