Het is raar gesteld in de chemie. Plak twee atomen zuurstof aan elkaar en u hebt een stof waar weinig leven buiten kan.
Maak er een drietal van en u hebt een gewelddadig, giftig gas. Over losse atomen zuurstof praat ik niet eens. Die zijn zo agressief op zoek naar gezelschap dat ze maar zelden lang alleen zijn. Het blijkt dat zuurstof liever één partner heeft en de driehoeksverhouding die ozon wordt genoemd, is in normale situaties niet van lange duur. Eén deeltje wordt al gauw buiten de deur gezet en gaat als een razende op zoek naar een wederhelft. Soms zal dat een ander loslopend atoom van de eigen soort zijn, maar zuurstof in haar eentje is niet erg kieskeurig.
Het mag van alles zijn. Eigenlijk een vervelende eigenschap, want ozon tast zodoende vrijwel elk materiaal aan. Waarom dit lange scheikundige verhaal? Er is namelijk één situatie waarin dat wel goed uitkomt: als in een mensenlijf de cellen niet voldoende ademhalen. Een nare kwaal, want als ze lang zou duren, kan een lichaamsdeel in de vernieling raken (open been!). Stopt de ademhaling helemaal, dan rot het letterlijk weg {gangreen). In zo’n geval is er maar één uitweg; naar de operatietafel.De therapeut die werkt met ozon, pakt dat anders aan. Geen arm of-vooral-geen been eraf, maar een inspuiting met ozon. Niet puur, want dat is veel te giftig, maar ruim gemengd met zuurstof (wat iets anders is dan lucht!). Is de ozon in het lijf, dan doet het wat het altijd doet. Het gooit één deelgenoot eruit en die gaat als een razende tekeer om een medestander te vinden. Van schrik begint de hele boel te ademen en het lichaamsdeel houdt op met zwart verkleuren.
Toch eens aan denken, als u de ziekte van Bürger mocht hebben: een chronisch ontstoken zijn van aders en slagaders, waardoor de doorbloeding steeds minder wordt. Ook tegen open benen ideaal!
