Ziekte is volgens een oude Oosterse zienswijze een verstoring van het evenwicht tussen yang en yin. Yang is het mannelijke principe en yin het vrouwelijke.
Het diepste wezen van yang is yin en het allerbinnenste van yin is yang. De kosmos inzijn geheel en het kosmosje-in-het-klein dat ‘mens’ heet, draaien pas perfect als yang en yin volmaakt in evenwicht zijn. Elke kwaal, elk ongemak betekent dat de balans tussen die twee krachten is verstoord. Eén van de manieren om de weegschaal niet naar één kant te laten doorslaan, is de juiste voeding op tafel te brengen.
Het was de Japanner George Oshawa, die een bepaalde voedingswijze introduceerde: de macrobiotiek. Natuurlijk klinkt een naam als George vrij Europees en het zal u dus niet verbazen dat de man eigenlijk Sakurazawa Nyoiti heette. Maar wie kan in het westen zo’n naam uitspreken? Oshawa verdeelde alle etenswaar aan de hand van hun yang- en yinkarakter. Droog is bijvoorbeeld yang en vochtig is yin. Gepofte maïs is overtuigend yang en een lekkere sappige perzik yin. Als we de kleuren van de regenboog in gedachten nemen, is rood yang en violet yin.
Een peentje is dus yang en een ietwat paarsige radijs is yin. Planten die het hogerop zoeken (stengels langer dan 8 cm), zijn yin en die diep onder de grond wroeten yang. En zo valt er nog een hele lijst te geven. Oshawa stelde vast dat granen, bonen en groenten de ideale verhoudingen hebben. Al moeten we het in ons koude, natte (yin!) klimaat een ietsje hoger op de yang-schaal zoeken. Bovendien is de ene mens ook meer yang en heeft de andere een overvloed aan yin.
Mensen met een gelige (yin!) huidskleur in een ijzig (yin) klimaat zouden dus best wel eens baat kunnen hebben bij vlees, dat heel erg yang is. Dat Eskimo’s dus typische vleeseters zijn, is hiermee macrobiotisch niet alleen verklaard, maar ook verantwoord. Voor ons is vlees té yang om grote porties op ons bord te mogen hebben. Aan de andere kant zullen we in ons kille kikkerland gauwer iets braden (yang) of grillen (ook yang) dan koken in een flinke portie water (yin). Maar nog eens: evenwicht is het enige dat telt! Er is een goede macrobiotische diëtist(e) voor nodig om in geval van ziekte een goede spijskaart op te bouwen. Maar die zou dan ook in tien dagen tijds uitkomst moeten brengen.
Van ons bloed wordt namelijk volgens Oshawa elke dag één tiende deel vernieuwd. Na tien dagen zitten we wat dat betreft dus helemaal nieuw in het pak en zou alle leed geleden moeten zijn.
Minder belangrijk in de macrobiotiek zijn de pleisters, omslagen en zitbaden die Oshawa heeft uitgedacht. Aardig om in gedachten te houden is misschien dat hij de transmutatie van elementen heeft aangetoond. Van lood naar goud, zoals de alchemisten droomden, is een al te grote stap, maar in 1963 liet hij wel natrium in kalium overgaan. Dat kan het menselijk lichaam ook. Alleen als het te
veel dingen die het zelf kan, op een presenteerblaadje krijgt aangeboden, wordt het lui. Om die reden was hij dan ook tegen ‘eet maar, dat is goed voor de vitaminen.’
