Deze methode wordt ook wel iridologie of irisdiagnostiek genoemd. Vooral dat laatste woord geeft duidelijk aan wat er is bedoeld: het stellen van een diagnose met behulp van de iris, het blauw, grijs, groen, bruin of nog weer anders gekleurde rondje waarin de donkere pupil ligt.
Een goed Nederlands woord voor iris is regenboogvlies. Als u eens goed in de spiegel kijkt, zult u merken dat de kleur niet egaal is. Er zitten stralen, streepjes, randen en vlekjes in. Het uitgangspunt is: dat de hele mens in zijn ogen wordt weerspiegeld. Een variatie dus op het eeuwenoude gezegde dat de ogen de spiegels van de ziel zijn. Breekt iemand een been en zou u hem tijdens dat onfortuinlijke gebeuren net recht in ogen kijken, dan zou u daar een vlek in zien ontstaan.
Nu zijn botbreuksituaties meestal van dien aard dat u er iemand niet bij fixeert. Dat gebeurde wel, toen Ignatz von Peczely een uil loswrikte uit een heg, waarin het dier was vastgeraakt. Hij keek het beest recht in de grote, ronde ogen en zag, toen het een pootje brak, op slag het regenboogvlies veranderen. Het beeld bleef de jonge dierenvriend steeds bij en toen hij eenmaal arts geworden was, bestudeerde hij bij elk consult de irissen van zijn patiënten. Na jaren onderzoek had hij een tweetal plattegronden klaar, waar elk orgaan en lichaamsdeel hun plaats op hadden. Een moderne iriscopist werkt niet veel anders dan Von Peczely eind vorige eeuw.
Hooguit roept hij er de eigentijdse technieken bij en bestudeert de irissen door zaklichtloep of nog sterkere vergrotingsapparaten. Hij gebruikt desnoods een camera en maakt dia’s die hij vele malen kan vergroten. Met behulp van zijn ‘landkaarten’ bekijkt hij dan wat iemand onder de leden heeft. Vooral bij klachten die niet duidelijk één bepaalde kwaal aanwijzen, isde irisdiagnostiek heel nuttig.
U ziet overigens wel dat indologie geen geneesmethode is. Wie hiermee werkt, moet tegelijk een of andere vorm van therapie beoefenen.
