Deze Griek werd op de Turkse kust geboren, maar trok al gauw naar het middelpunt van wat toen de beschaafde wereld heette, Rome. Daar regeerde indertijd keizer Marcus Aurelius, van wie de wijsgerige Brieven aan zichzelf nog altijd worden herdrukt.
Hij stelde Galenus als zijn lijfarts aan en als officier van gezondheid ging deze met hem mee de oorlog in. Een harde, maar unieke leerschool voor een arts. Misschien heeft Hippokrates ook wel op die manier ervaring opgedaan. Griekse huurlegers waren in die tijd veel gevraagd. De naam-hij die (de vijand) te paard te vlug af is-klinkt tenminste soldatesk genoeg.Al schreef de school van de oude meester Hippokrates ook al over de lichaamssappen, Galenus heeft aan die theorie een duidelijke vorm gegeven. Om zijn leer onderuit te halen waren vijftien eeuwen nodig. Volgens zijn opvatting werd een mensenleven beheerst door een stuk of wat vloeistoffen: bloed, gal, zwarte gal en slijm. Was de menging daarvan niet goed, dan werd iemand ziek. Het is onbillijk Galenus voor te stellen als iemand die alles op rekening van die vier bestanddelen schreef. In laatste instantie begon elke kwaal in de menselijke geest.
Die was trouwens ook uit lagen opgebouwd en hier raakt de lijfarts van de grote wijsgeerkeizer aan het alternatieve denken. Een kwaal is een eindstation, niet het begin van iets. Eerst is er in de geest iets uit de toon, dan gaat er met het functioneren van het lichaam iets mis en tenslotte steekt een of andere ziekte de kop op.
Het mensbeeld van Galenus is achterhaald, al blijken sappen - hormonen en enzymen-wel degelijk een vitale rol te spelen. Knap dat iemand zó heel ver terug al duidelijk de klok had horen luiden. Galenus’ ideeën leven in ons spraakgebruik nog voort. Iemand is zwartgallig, de gal loopt hem over, hij is flegmatiek (flegma is slijm in het Grieks); hij is bloedserieus...
