Scheikundige processen blijken vaak ontzettend langzaam te verlopen. In de chemische industrie heeft men dan ook allerlei foefjes verzonnen om daar wat vaart achter te zetten.
Blaast men bijvoorbeeld waterstof door een onverzadigd vetzuur, dan heeft men al lang een grijze baard als de hele boel verzadigd is. Maar mengt men de oliemassa met heel fijn verdeeld nikkel, dan is de olie in een mum van tijd verzadigd en daardoor lekker smeerbaar. Het nikkel is niet verbruikt en kan er gewoon worden uitgehaald. Iets dergelijks doet ons lichaam ook. Op het verterenvan een maaltijd hoeft u geen weken te wachten. Er worden stoffen afgescheiden die vaart achter de afbraak zetten. Vroeger heetten ze fermenten maar de moderne naam is enzymen. Hun rol bij de spijsvertering is het bekendst, maar ze zijn bij vrijwel elk proces betrokken: bij de afweer van ziekten, bij de vorming van bloedkleurstof, bij de groei, bij de afscheiding van allerlei hormonen. Zonder enzymen zou dat allemaal van sloom tot helemaal niet gebeuren.
Begrijpelijk dat geleerden al gauw gingen onderzoeken of er met enzymen iets aan ziekten viel te doen. Als we bedenken dat het eerste enzym pas na de Eerste Wereldoorlog synthetisch gemaakt kon worden, blijkt enzymtherapie nog in een vrij jeugdige periode van haar ontwikkeling te zitten. Toch heeft een enzympreparaat als vasolastine al een naam gemaakt in de strijd tegen verschillende vaatziekten. Ook zijn er combinaties tegen allergieën, huid- en andere infecties, reuma, groene en grijze staar, kwaadaardige tumors en problemen met het zenuwstelsel.
