Dat woord of de uitdrukking colloïdale oplossing zult u in boeken over geneeskunde en medicijnen met de regelmaat van de klok tegenkomen. Als u een of andere stof in water-of een ander oplosmiddel-doet, kunnen er drie dingen gebeuren.
Het spul kan oplossen of het kan niet oplossen. In het eerste geval is het zo verschrikkelijk fijn verdeeld, dat er een volkomen gelijkmatige vloeistof ontstaat. Het allerkleinste druppeltje heeft nog zijn eigen portie opgeloste stof. Wie modder door een emmer water roert, krijgt wel een tijdje lang een egaal vieze vloeistof, maar dat is een tijdelijke zaak. Blijft de emmer rustig staan, dan zakken zand en blub al gauw omlaag. Ze waren niet in het water opgelost.
Er is een derde mogelijkheid. Daar is het materiaal bij lange na niet zo verdeeld als bij een echte oplossing. Naar de bodem zakken doet het evenmin, omdat elektrische krachten het in evenwicht en in beweging houden. Dat is bijvoorbeeld het geval met melk. Dat elektriciteit een rol speelt in dat evenwicht, merkt u het best bij onweer. Dan kan dat krachtenspel worden verstoord en klonteren de vaste deeltjes aan elkaar.
Ze zakken nu wél uit: de melk is zuur geworden. Het hele organische leven schijnt zich in colloïdale oplossingen af te spelen. Het is dus niet verbazingwekkend dat die term vaak in boeken opduikt.
