Dat iemand zijn vitaliteit kan oppeppen met organen van gezonde medewezens, is al een oeroude overtuiging. Iedere kannibaal die hart, hersenen en ballen van verslagen vijanden verorberde, beschouwde dat niet als hartig tussendoortje, maar als rituele overdracht van levensenergie.
De eeuwen veranderden wel de toepassingen, maar het uitgangspunt bleef staan. In het begin van deze eeuw experimenteerde men met apeballen. Geen net woord voor die preutse tijd-netjes in taalgebruik althanszodat u in de oude berichten steeds "apeklieren' vindt vermeld. Wie bedenkt hoe lastig zelfs in deze tijd nog transplantaties zijn, begrijpt meteen al dat het allemaal op niets blijvends uit kon lopen.Toch waren de kortstondige succesjes van dien aard dat men dóór bleef speuren.
Het antwoord kwam van een Zwitserse chirurg, Paul Niehans, die zijn patiënten dierlijke cellen inspoot. Het staat er zo eenvoudig, maar het was het einde van een lange weg. Losse cellen via de injectiespuit is per slot van rekening ook een soort transplantatie. Het materiaal wordt geleverd door ongeboren lammetjes. Zijn er organen nodig die bij dieren in de moederschoot nog niet voldoende zijn ontwikkeld, dan neemt men jonge schapen. Weefseldeeltjes worden zó gedroogd dat ze gemakkelijk weer zijn op te lossen.
Dat gebeurt door het bekende droogvriezen. Bij elk ampulletje met celpreparaten wordt een tweede bijgeleverd met oplosmateriaal.
Het is gevaarlijk acute ziekten met celtherapie te behandelen, maar al wat chronisch is, leent zich ervoor bij uitstek. Als de vitaliteit achteruit kachelt, aftakeling zich meldt, iemand geen fut meer heeft: celtherapie! Bij menstruatiestoornissen, vetzucht, reuma, multiple sclerose en arthrose heeft celtherapie vaak het juiste antwoord weten te geven. Een eerbiedige buiging naar de zoekers van zo’n tachtig jaar geleden: cellen van ballen en van eierstokken blijken bij oudedagsproblemen altijd nog positief te werken!
