Van het voorm. cellebroedersklooster (Cellebroedersweg 14), gesticht in 1475 en bestaande uit een kapel en enkele vleugels rondom een binnenplaats, bleef alleen de noordvleugel bewaard. Dit op het binnenterrein liggende gebouw dateert uit circa 1511 en bevatte de refter (eetzaal) en het dormitorium (slaapzaal).
Het langgerekte gebouw heeft een zadeldak met aan de oostzijde een tuitgevel. Inwendig bevinden zich balklagen met geprofileerde consoles en korbeelstellen (verdieping) en een kapconstructie met gestapelde jukken.
In 1863 kreeg het gebouw deels een blokbepleistering en aan de westzijde een dakschild; in 1896 werden aan de noordzijde nieuwe vensters en een gietijzeren galerij aangebracht. Een gevelsteen met inscriptie herinnert aan de stichting in 1475 en de voltooiing van het klooster in 1541.
Verder memoreren twee stenen de watersnoden van 1776 en 1825. Bij de restauratie omstreeks 1995 zijn aan de nieuwe binnentuin de omtrekken van spitsboogopeningen van de inpandige kloostergang als bouwspoor aangegeven.
Vanaf 1587 diende het kloostercomplex voor de opvang van wezen, vanaf 1657 onder de naam Grootburgerweeshuis. In 1863 verrees aan de Cellebroedersweg, ter plaatse van de reeds veel eerder gesloopte kloosterkapel, een groot neoclassicistisch pand naar ontwerp van W. van Geer.
Het opschrift ‘Weeshuizen’ op de lijstgevel herinnert aan de samenwerking met het Burgerweeshuis vanaf 1923. De oostvleugel kwam in 1936 tot stand in aangepaste stijl.
Het complex wordt ook wel ‘De Reeve’ genoemd naar een nabijgelegen, in 1871 gedempte waterloop. Het hele complex is verbouwd tot wooneenheden.
