(Parkweg 19) is een in oorsprong 17de-eeuws landhuis, dat in 1745 in opdracht van Willem Reinier Brantsen werd herbouwd tot een landhuis met aan de noordzijde een fors middenrisaliet met attiekverdieping.
Het ontwerp voor de herbouw was wellicht van Leendert of Hendrik Viervant, maar waarschijnlijker van Gerrit Ravenschot. Begin 19de eeuw liet P.J.Th. Brantsen aan de noordzijde een doorgaande, driezijdige uitgebouwde, ingangspartij met bordes en een zuilenportiek optrekken. Naar plannen van J.W. Hanrath en in opdracht van N.J.H. van Hasselt kreeg het huis in 1911 zijvleugels en aan de zuidzijde halfronde zuilenportieken. Het landhuis bevat enkele interieurs in empire-vormen.
De eerste tuinaanleg zou in 1770 tot stand zijn gekomen naar plannen van J.G. Berger. In 1797 volgde een door J.P. Posth ontworpen landschappelijke aanleg met weidse uitzichten. De ijskelder, die oorspronkelijk werd bekroond door een tuinkoepel, is vermoedelijk ook uit die tijd. Naar plannen van C.E.A.
Petzold kwam in 1868 aan de zuidzijde van het huis onder meer een terras tot stand. De tuinaanleg met zeldzame bomen zoals sequoia's en ceders is in 1912 door L.A. Springer gereorganiseerd. De tuinmanswoning (Parkweg 17) en het voorm. koetshuis met dienstwoningen (Parkweg 27) zijn rond 1911 gebouwd naar ontwerp van J.W. Hanrath in nieuw historiserende stijl.
