Van het vierdelige werk dat hij had gepland over dwangarbeid in de periode 1910-1945, kon hij het laatste deel over de oorlogsinspanning echter niet meer afwerken.
Volgens de Amerikaan Adam Hochschild bood het werk van Marchal "Veruit het beste academische overzicht, encyclopedisch in reikwijdte".
Ere historici erkennen de rijke documentatie van Marchal, maar stellen dat hij de koloniale geschiedenis reduceerde tot "Een allegorie van gruwel en geweld, met de kolonisatoren als beulen en de Kongolezen als weerloze slachtoffers."
Marchal van zijn kant vond het werk van de Belgische geschiedkundigen over de koloniale periode gezagsgetrouw en braaf.
Netelige kwesties gingen ze uit de weg, zodat het veld braak lag voor een niet-academicus als hijzelf: "Alles wat ik schrijf is nieuw. Mijn boeken zijn gebaseerd op archieven die nooit door iemand zijn geconsulteerd, die nooit gebruikt zijn door andere historici." Dit was volgens Marchal de reden waarom Jan Vansina, benaderd door Hochschild met de vraag tot wie hij zich best kon richten, hem niet verwees naar klassieke autoriteiten als Jean Stengers of Jean-Luc Vellut, maar naar de buitenstaander uit Limburg.
Vellut noemde het werk van Marchal dan weer "Grueulgeschichte [sic] in volle glorie" en stelde dat de onvermoeibare auteur ervan misdaad na misdaad opsomde maar nooit tot een verklaring kwam.
