De samenwerking tussen de landen van Afrika ten zuiden van de Sahara, de Caraïben en de Stille Oceaan en de Europese Gemeenschappen dateert al van bij het ontstaan van de EG en vormt een bijzonder belangrijk aspect van het ontwikkelingsbeleid van de Europese Unie en van haar beleid inzake buitenlandse betrekkingen in het algemeen.
Het Verdrag van Rome van 1957 tot oprichting van de Europese Economische Gemeenschap vormde in een eerste fase de juridische grondslag van de samenwerking met deze groep landen, die destijds voor het grootste deel kolonies van bepaalde lidstaten waren).
Er bestaat geen clausule voor wederzijdsheid van de zijde van de ACS-landen, die uitsluitend verplicht zijn de meestbegunstigingsclausule op de Unie toe te passen en zich te onthouden van discriminatie tussen de verschillende landen van de Unie.
Voorts zijn een aantal andere specifieke bepalingen van toepassing op bepaalde producten die voor de economie van verschillende ACS-staten van primordiaal belang zijn zoals bananen, rijst of suiker.
De belangrijkste financiële en technische instrumenten van het partnerschap zijn het Europees Ontwikkelingsfonds en de middelen van de Europese Investeringsbank, die in diverse vormen worden toegekend, met inbegrip van schenkingen en risicodragend kapitaal.
De bevordering van de rechten van de mens en het respect voor de democratie zijn sleutelelementen van het partnerschap geworden, en nieuwe doelstellingen zoals de versterking van de positie van vrouwen en de milieubescherming zijn in het ontwikkelingskader geïntegreerd.
