In deze periode onderhield de VS een koppositie in het aantal en de geavanceerdheid van hun systemen en zij beschouwde de verdediging van de VS als een onderdeel van het verminderen van de algemene schade in een gehele nucleaire oorlog.
Dit werd door velen in het Westen gezien als een sleutelstuk in de controle van nucleaire wapens, aangezien het een impliciete erkenning was van het belang van het bewaren van de nucleaire balans door er voor te zorgen dat geen van beide landen zichzelf immuun zou voelen voor afstraffing.
Om deze reden werd het verdrag ook gezien als een bevestiging dat de Russen zich hielden aan de MAD-gedachte; waarom zouden zij anders het verdrag getekend hebben? Het westen had het echter fout met de Russische intenties en hun positie.
Het onderzoek deed een stap terug aan het einde van het presidentschap van Reagan en in 1995 werd herhaald dat een systeem misschien wel in het werk zou worden gesteld maar dat dit niet zou leiden tot een dreiging voor een nucleair leger van de vijand en dat zij hier ook niet op gemaakt zou worden.
Na het uiteenvallen van de Sovjet-Unie in december 1991 was de status van het verdrag onduidelijk en werd er gedebatteerd door mensen van het Amerikaanse Congres en hoogleraren in recht.
Kort na het Amerikaanse terugtrekken uit het ABM-verdrag werd het SORT-verdrag in Moskou ondertekend, waarmee een enorme terugloop in kernwapens werd bewerkstelligd.
