A Tale from the Decameron, ook wel kortweg Decameron getiteld, is een schilderij van de Engelse kunstschilder John William Waterhouse, geschilderd in 1916, olie op doek, 101 x 159 centimeter groot.
Het werk bestaat uit honderd verhalen, verteld door drie mannen en zeven vrouwen tijdens een veertien dagen durend verblijf op een prachtig landgoed, op de vlucht voor de Florentijnse pestepidemie van 1348.
Min of meer conform zijn classicistische achtergrond kiest de in Rome geboren Waterhouse echter voor een vereenvoudigde weergave, hoewel hij in een eerdere studie nog wel een rijkelijk geornamenteerde fontein schilderde.
Het basisontwerp van het schilderij wordt gevormd door een halve kring van figuren tegenover een enkele figuur op wie ze de aandacht richten, een compositievorm die Waterhouse vaker gebruikte.
Een van de vrouwen draagt een kroontje, zoals in de Decamerone een van de personages elke dag voor koning of koningin mocht spelen en een kroon van laurierbladeren droeg.
Kunsthistorici menen dat de sterk in getallensymboliek geïnteresseerde Waterhouse daar een bedoeling mee moet hebben gehad en suggereren soms dat het ontbreken van een jongeman geduid kan worden als een schrijnende verwijzing naar de oorlog.
