Na het wat rockier Time Machine kwam Wakeman weer met een newagealbum.
Het wereldlijke thema van een tijdmachine werd vervangen door de meer spirituele werelden van een aantal Griekse Goden.
Af en toe zijn er drumgeluiden te horen, volgens Wakeman zijn die ook elektronisch voortgebracht, en zo beluisteren die ook.
Aandacht ging uit naar de laatste track, waarbij Wakeman zijn techniek nog eens de vrije loop liet, maar dan binnen het newagegenre.
De zanger kon niet altijd even goed overweg met de Korggeluiden, vandaar dat delen opgenomen met pianomuziek later weer gewist zijn.
De bijtitel van het album luidde in eerste instantie A Classical New Age Recording.
