Triumph gebruikte een drieversnellingsnaaf van Sturmey-Archer, Matchless gebruikte een in zes standen verstelbare riemaandrijving, AJS een drieversnellingsbak en Indian een tweeversnellingsbak.
In 1921 schreven er alweer 12 fabrieksteams in voor de Senior TT, en Howard Davies schreef geschiedenis door als eerste deze wedstrijd te winnen met een Junior TT machine, een 350cc AJS. Het was ook een historische race, in elke ronde reed iemand anders aan de leiding: Freddie Dixon, Alec Bennett en Freddy Edmond.
In 1927 zorgde het dodelijke ongeval van Archie Birkin voor een aanpassing van de reglementen: nadat hij moest uitwijken voor een viskar en tegen een muur reed, werd besloten het openbare verkeer ook tijdens de trainingsdagen stil te leggen.
In tegenstelling tot de andere races bleef de TT een tijdrit, maar nu startten de rijders twee aan twee, met uitzondering van de Lightweight TT, die al in 1948 een massastart had gehad. De Duke of Edinburgh startte de Senior TT. Aan het einde van de eerste ronde waren de tijden van Les Graham, Ted Frend en Bob Foster exact gelijk.
1978 Stond in het teken van de terugkeer van Mike Hailwood, die na elf jaar op een motorfiets stapte en de Formula One TT won met een Ducati.
In 1988 kreeg Joey Dunlop van Honda niet de beschikking over de RVF 750 fabrieksracer, dus nam hij genoegen met de RC 30 productieracer, zowel in de Formula One TT als in de Junior TT. Zijn landgenoot Steve Cull gaf goed partij met de 500cc driecilinder Honda RS en zette zelfs een nieuw ronderecord van 119,08 mph, tot in de vierde ronde een gat in een verbrandingskamer hem liet terugvallen tot de vierde plaats.
