Bij de afvalinzameling is het in Nederland van belang of het afval valt onder de Afvalstoffenwet of onder de Wet chemische afvalstoffen, in welk geval speciale maatregelen nodig zijn. In 1982 kostte het inzamelen van afval in Nederland ca. f 100,per ton.
De kosten die een gemeente maakt voor het inzamelen van huishoudelijk afval, grof vuil, marktafval, veeg- en plantsoenafval worden aan de burgers doorberekend in de reinigingsrechten.Het inzamelen van bedrijfsafval dat onder de Afvalstoffenwet valt, geschiedt gewoonlijk met containerwagens of vrachtauto’s met laadbak. Voorzover dit inzamelen door de gemeentelijke dienst wordt gedaan, worden de daaraan verbonden kosten aan de bedrijven in rekening gebracht. Het inzamelen van dit bedrijfsafval gebeurt echter meestal door particuliere ondernemingen. Zij brengen het afval naar gemeentelijke stortplaatsen of verbrandingsinrichtingen. Er zijn ook bedrijven die over een eigen stortplaats beschikken. Veel van die stortplaatsen voldoen niet aan de eisen die zijn gesteld in de Afvalstoffenwet.
Om stoffen te kunnen vervoeren die vallen onder de Wet chemische afvalstoffen, dient de inzamelaar over een vergunning te beschikken en dient hij periodiek op te geven welke stoffen zijn ingezameld, de hoeveelheid, van wie zij afkomstig zijn en wat de eindbestemming is. Op deze wijze zal een in principe sluitende controle worden verkregen over de stroom chemische afvalstoffen.
In Vlaanderen vallen afvalstoffen onder het Decreet betreffende het Beheer van Afvalstoffen of onder andere bepalingen, b.v. KB houdende algemeen reglement op giftige afvalstoffen. Voor chemische afvalstoffen is in België een vergunning noodzakelijk. In 1981 kostte het inzamelen van huishoudelijk afval in Vlaanderen BF 1225 per ton; hiervan werd 56 % door de bevolking bijgedragen via directe belastingen en vaste bijdragen.
