Lat. quintus, quinctus 'vijfde', vergelijk Quartus. Volgens Sleigh en Johnson is het waarschijnlijk dat het oorspronkelijk de naam van een Italiaanse stam is, de Ouinctii, Ouintii, die later 'angeglichen' is aan Quintus 'vijfde'.
Het werd een Romeinse gensnaam (geslachtsnaam, vergelijkbaar met onze familienaam). Van het diminutief Quintulus werd ook de bijnaam Quintilianus gevormd. Marcus Fabius Quintilianus was een Romeinse retor (omstreeks 35-95 na Christus). Heiligennaam: de Franse St.-Quentin (Quintinus) was een Romeinse burger, die het evangelie predikte in Noord-Gallië. Kerkelijke feestdag: 31 oktober. Zijn verering breidde zich uit over Frankrijk en België. In Engeland werd Quentin weer enigszins populair door Scotts 'Quentin Durward' (1823). Oudste voorbeeld: Quintijn van der Noot, opperhoutvester van Brabant, geboren omstreeks 1495 (Ned. L. 1964, 143). In de 16e eeuw komt de naam meer in gebruik.
